گفتمان روایتیِ کودکان تک‌زبانۀ فارسی‌زبانِ مبتلا به آسیب ویژه و غیرویژۀ زبانی

تحقیقات نشان داده است که کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبانی ازنظر توانایی‌های شناختی غیرکلامی با کودکان مبتلا به آسیب غیرویژۀ زبانی تفاوت دارند. با این حال، در رابطه با تفاوت‌های این دو گروه برحسب ویژگی‌های زبانی هنوز توافقی حاصل نشده است. هدف از انجام پژوهش توصیفی-تحلیلی و مقطعیِ حاضر بررسی ویژگی‌های روایت داستان در کودکان مبتلا به اختلال ویژه و غیرویژۀ زبانی با توجه به مقیاس‌های ساختار، محتوا و انسجام گفتمان روایتی است. به این منظور، دو گروه از کودکان مبتلا به اختلال ویژه و غیرویژۀ زبانی (هر گروه 15 پسر) با دو گروه از کودکان طبیعی، به‌عنوان گروه کنترل (همتای زبانی و همتای سنی (هر گروه 15 پسر))، مورد مقایسه قرار گرفتند. کودکان با استفاده از دو مجموعه از محرک‌های تصویریِ مسئله‌بنیاد به روایت داستان ترغیب شدند. یافته‌های پژوهش نشان داد که بین دو گروه مبتلا به آسیب زبانی، تفاوت آماریِ معناداری، ازلحاظِ مقیاس‌های ساختارِ داستان، اطلاعات ارائه‌شده و انسجام وجود ندارد (001/0p> ). تفاوت بین دو گروه مبتلا به آسیب زبانیِ ویژه و گروه همتای زبانی، ازلحاظِ طول داستان‌های روایت‌شده و میزان اطلاعات ارائه‌شده، ازنظر آماری معنادار بود (001/0p< ). با این حال، گروه مبتلا به آسیب غیرویژۀ زبانی با گروه همتای زبانی در مقیاس‌های کمتری تفاوت داشتند. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که تأثیر مهارت‌های زبانیِ یکسانِ دو گروه به‌مراتب بیشتر از تأثیر توانایی‌های شناختیِ غیرکلامیِ متفاوتِ آنها بر مقیاسِ روایتِ شفاهیِ داستان است.